هخامنشیان (447) : شرک ، کفر ، بت پرستی در ایران باستان ، و تحریف دین زرتشت از نظر والتر هینتس

شرک ، کفر ، بت پرستی در ایران باستان و تحریف دین زرتشت از نظر والتر هینتس

هخامنشیان (بخش447)

" ... ظاهرا بیشتر پارسیان از این رو به این کیش نو (نو در ایران باستان ، نه اکنون) یعنی زرتشتی گرویدند که دو شهریار بزرگشان کوروش و داریوش به آن درآمده بودند (1) ؛ کیشی که به وجود خدایی یکتا در مقام آفریننده ی آسمان و زمین ، یعنی به اهورامزدا ، قاءل بود . اما ایزدان دوره ی کهن شرک و پیشاپیش آنان میثره (2) و (بت) آناهیتا هنوز در دل ایرانیان محفوظ بودند . 

روحانیان محلی ، مغان - همانگونه که در کتاب اول آمد - به هر شیوه ی ممکن می کوشیدند که آیین از راه رسیده ی زرتشت را نیست و نابود کنند ... 

شخص داریوش هم نمی توانست روحانیت جاافتاده ی کهن (یعنی مغان مشرک) را کاملا از ریشه و بن برکند (و روحانیون زرتشتی را به جایشان بنشاند) . آنها در روزگار شهریاری او هم دزدانه پیش می خزیدند . در زمان خشایارشا (486 - 465) جایگاه کهن خود را دوباره با قدرتی بالا بدست آوردند . از سر اجبار هم که بود ، توانستند خود را با اوضاع وفق دهند و زرتشتی نما شدند . زرتشتی کسی را می نامیم که پیرو عقیده ی ... زرتشت است و مقصودمان از زرتشتی نما کسی است که فقط ظاهرا خود را موافق آن دین فرا می نماید . مغان زرتشتی نما با باورهای کافرانه ی خود در آیین ... زرتشت برای خود جایی گشودند و آن را دگرگون و از درون خالی کردند (=تحریف دین زرتشت) .

جریان زرتشت ستیزی مغان در زمان اردشیر دوم (404 - 358) به اوج خود رسید . این شاه هخامنشی در شهرهای مرکزی شاهنشاهی تندیس هایی (=بتهایی) از آناهیتا ، ایزدبانوی باروری کافران ، برپا کرد . در اوستای زرتشتی نماها (اوستای متاخر) ، سرود آناهیتا از بلندترین یشت های اوستاست (آبان یشت) . آناهیتا در اینجا دختری باریک اندام است و اندامی موزون دارد و با گوشواره و تاجی زرین و ستاره نشان بر سر و گردنبندی زرین بر گردن وصف شده است . این ایزدبانو میانی باریک دارد و سینه ای پر و بازوانی آراسته به بازوبندهای گران بها . بر پا کفشی زرین دارد و بر بالا بالاپوشی باشکوه و زربفت از پوست ببر (بیدستر) . از مدت ها قبل حدس زده اند که سراینده ی این یشت یکی از تندیس های یاد شده را پیش روی داشته است . 

اردشیر همچنین ترتیبی داد تا میثره دوباره ستایشی همگانی یابد . چند بار در سنگ نبشته های او در شوش می خوانیم : 

" اهورامزدا ، آناهیتا و میثره مرا و آنچه را که من ساخته ام از گستی (زشتی و نابودی) بپایند ! "

اردشیر سوم (358 - 337) هم میثره را در تخت جمشید ، خدایی هم سنگ اهورامزدا می خواند . به این ترتیب میثره ، دشمن اصلی زرتشت ، پس از یک و نیم سده که طرد شده بود ، دوباره در صف نخست قرار گرفت . البته میثره نتوانست جای نخست را از اهورامزدا بگیرد . حتی بعدها در زمان ساسانیان هم چنین توفیقی نیافت . در حقیقت در امپراتوری روم بود که میثره به بیشترین پیروزی خود دست یافت . 

از اردشیر دوم هخامنشی به بعد ، چون باور ایرانیان به خدایی یکتا کمرنگ شده و در مواردی به کلی محو شده بود ، شرک ایران کهن بی واهمه از کسی دوباره توانست عرض اندام کند . فراوانند لکه های تاریکی که تصویر تاریخ دین را در اواخر عهد هخامنشی می پوشانند ... (3) "

والتر هینتس ، داریوش و ایرانیان ، ترجمه پرویز رجبی ، نشر ماهی، چاپ دوم ، صص 360 - 359

1 . کوروش ، بر خلاف نظر والتر هینتس ، بت پرست بود ، نه زرتشتی . او در منشورش به این موضوع اعتراف کرده است .

 والتر هینتس بعلت هخامنشی دوستی خود تلاش کرده با دید مثبت و جانبدارانه به هخامنشیان و زرتشت بنگرد . به همین علت است که متاسفانه گاهی می بینیم در سخنانش ، چهره ای مثبت از آنان به نمایش گذاشته است . 

مورخ باید بیطرف باشد تا از واقعیت دور نشود .

2 . میثره ، همان میترا است .

3 . کل این مطلب از والتر هینتس است و ما تضمین نمی کنیم که حرف او درباره نقش داریوش در ترویج دین زرتشتی صحت داشته باشد ؛ چرا که او ، یک هخامنشی دوست است .

مطلب مرتبط : 

کوروش هخامنشی و پرستش بت مردوک :

http://www.adyannet.com/fa/news/1183

 ###############

کانال حقیقت

https://telegram.me/haghighat1357